Uitsluiting van emoties

Ik word me ineens nog eens extra gewaar hoe ‘uitsluiting’ werkt. Buiten ons, maar ook in ons.
Uitsluiting betekent dat ‘iets’ er niet meer mag zijn, er niet bij mag horen.
Het gaat dus over een verdringing. Het is een ACTIE: EEN ONBEWUSTE BESLISSING. (soms ook bewust, dat maakt het nog schrijnender)
Onbewust dus maar wel met gevolgen…

Wanneer je je lichaam voelt bij het woord ‘uitsluiting’, voel je dat de energie stopt met stromen. Het werkt stagnatie in de hand.
(neem maar even de tijd: en voel wat het in je romp, kaken en keel doet, wanneer je je een situatie voor de geest neemt, waarin jij buitengesloten werd of wanneer jij zelf emoties parkeert of negeert omdat je niet het ongemak of de kwetsbaarheid in wilt)

 

Ik was bezig met mijn emoties omdat ik namelijk in een emotie-intensieve tijd zit. Het leek me goed om hier wat over op te schrijven. Het werken met emoties en met name het je verhouden tot pijn, angst en verdriet, is 1 van de hoofdelementen waarmee ik werk.

Wat ik wil is de emoties er laten zijn, ze voelen, ze bekijken, ze beleven en horen wat ze me te vertellen hebben. (neem van me aan; das geen kleine klus) En vooral: ik wil zorgzaam voor ze zijn, ze helen.
Onze neiging (dus ook de mijne, want we zijn allemaal mens) is om de ongemakkelijke emoties buiten te sluiten, te bagatelliseren of te overrulen. We willen ze dwingend een andere kant op dirigeren. Het is namelijk niet cool om pijn, angst, onzekerheid of verdriet te voelen. Het is onaangenaam, ze vragen veel aandacht, leiden je af, maken je onzeker en warrig. Je kan je er zwak en moe van gaan voelen, hulpeloos. Soms confronteren ze je met je onmacht. Allemaal dingen die we niet willen en maar al te graag wegdrukken.
Is dat fout? Nee dat is niet fout, het is alleen jammer en het leidt tot niks.
De vraag is of we van de verstarring naar de zachtheid kunnen. Van het oordeel naar de omhulling. Pas wanneer gevoelens volledig omarmd worden, gelegitimeerd zijn, erkend en verzorgd worden, ontstaat er weer ruimte voor beweging.

 

Panta Rhei; alles stroomt.
Stroming is belangrijk, maar kun je je eraan overgeven? Wanneer energie stagneert, kan het niet transformeren tot iets anders, net zoals een zaadje niet kan ontkiemen wanneer de schil geen water, zuurstof en mineralen toelaat. Dus wanneer iemand iets ongemakkelijks bij je oproept, kun je ervoor kiezen het te ontlopen. Je kunt ook kiezen het aan te kijken. Het ongemak met bijbehorende emotie te onderzoeken. Je kunt voelen wat defensiviteit, angst, ‘vermannen’, verdriet, onzekerheid met je doen in je lichaam. En je kunt kiezen je te openen, je onwennigheid en kwetsbaarheid hierin met anderen delen.

 

Wat gebeurt er met je lichaam als je liefde en vriendschap toelaat? Wanneer je probeert te ontvangen? (visualiseer een blije kleuter die vol overgave en enthousiasme naar toe rent om in je armen te springen)

 

Probeer in je lichaam en in je lichaamsenergie eens het verschil te voelen tussen ‘schrapzetten’ en ‘openen’, tussen stagnatie en stroming.
Alles verandert.
Laat de verhalen, het ‘wat gepast is en wat niet’, je ‘gelijk willen behalen’, hoe het hoort of gangbaar is, je aannames in invullingen eens los en voel gewoon wat er te voelen valt.

 

Je bent boos, gekwetst, gestresst of bang. Oke prima.
Voel maar, tot dat je komt bij het gevoel dat daar weer onder huist. En zoek een manier om dat te uiten, te delen, ervoor te zijn en zorgen, zonder dat je daarbij een ander of jezelf geweld aandoet.

 

Levert dat niet veel meer op?