Het leven aangaan

Wanneer mensen weten dat hun leven eindig is…

(… ja, dat weten we allemaal… maar ik bedoel wanneer er sprake is van een korte termijn zoals wanneer je nog max. 2 jaar te leven hebt volgens de medische wetenschap)… dan krijgen ze ineens meer lef. Niet iedereen, maar wel veel mensen. Het lijkt alsof het er ineens op aan komt. Als of het leven zich af gaat spelen op het scherpst van de snede. Je houdt je waarden en wat voor jou belangrijk is tegen het licht.

• “Wat wil ik nog doen?”
• “Met wie wil ik tijd doorbrengen?”
• “Waar wil ik GEEN tijd meer aan verspillen?”… ook een goeie.
• “Zijn er dingen die ik moet zeggen tegen anderen? Dingen waarvan ik het belangrijk vind dat ze het weten?”

 

Falen wordt minder eng… je hebt toch niks te verliezen. Materie wordt minder belangrijk… je kan het toch niet meenemen. De meesten willen hun dierbaren goed achterlaten, hen ontzorgen en nemen verantwoordelijkheid door goed te communiceren en alvast dingen te regelen voor als ze er niet meer zijn. Het is alsof ‘eindigheid’ een vergrootglas op je leven legt en je de vraag voorlegt: ‘Heb ik tot nu toe de goede keuzes gemaakt?’ ‘Doe ik wat ik wil doen, wat belangrijk voor me is?’ Mocht je niet tevreden zijn, dan heb je nog een korte tijd beschikbaar om het vanaf dat moment anders te doen. Vrees-lozer, met meer passie en overgave en met meer liefde.

 

Zouden we niet allemaal moeten doen alsof we nog maar een paar jaar te leven hebben?

 

Misschien zouden we dan werk kiezen dat echt bij ons past. Misschien zouden we meer activiteiten ondernemen die ons zin en betekenis zouden geven. Misschien zouden we meer tijd besteden aan onze geliefden en meer gevoelens delen van waardering en de dingen die ons aan het hart gaan, zouden we onze angst, verdriet en onzekerheid opbiechten waardoor we opener en benaderbaarder worden. Misschien zouden we meer zorg dragen en minder materiële dingen nastreven. Misschien zouden we expressiever durven zijn, meer genieten en meer van onszelf durven tonen en delen met onze omgeving.

 

In mijn verlies- en sterfbegeleidingswerk hoor ik iets te vaak:
“Gonneke, het klinkt misschien best wel raar, maar dit is misschien wel de mooiste tijd van mijn leven…” Dus wat kunnen wij hier nu van leren? En waarom leven we niet eerder zoals ons hart het ingeeft? Het is het overdenken waard.

 

Liefs Gonneke